Vader en zoon Plovie, vrachtwagenchauffeurs bij TVH Equipment

TVH Equipment is al meer dan 50 jaar lang een (h)echt familiebedrijf. En dat mag je zelfs heel letterlijk nemen. Vooral in ons hoofdkantoor in Waregem zijn vaak meerdere generaties uit één gezin aan de slag. Zo ook vader Rik (61) en zoon Kjel (37) Plovie: allebei geven ze elke dag opnieuw als vrachtwagenchauffeur het beste van zichzelf. We gingen bij hen langs voor een inspirerende babbel.

Dag Rik, ben je altijd al chauffeur geweest?
Rik: “Nee, ik ben op mijn 14de in de bouw begonnen. Ik heb 20 jaar lang stellingen geplaatst rond kerken die verbouwd werden. Toen ben ik met een betonmixer gaan rijden. Maar daar waren toch wel wat nadelen aan: het werk bleek erg weersafhankelijk en de wintermaanden waren heel kalm. Daarom heb ik op een bepaald moment een trekker gekocht. Ik heb toen voor een aantal transporteurs gewerkt, tot Bernard De Meester me in 2000 vroeg om naar TVH over te stappen. Ik ben 14 dagen opgeleid door een andere chauffeur en mocht daarna alleen de weg op.”

Je werkt dus al 23 jaar voor TVH Equipment. Wat spreekt je het meest aan in je job? 
Rik: “Ik vind het vooral heel interessant om al die verschillende machines te leren kennen. Eenmaal je de basisprincipes onder de knie hebt, raak je snel vertrouwd met de meer specifieke elementen. Het meeste zoeken we zelf uit. Maar de chauffeurs wisselen onderling ook veel info uit.” 

Kjel, hoe ben jij bij TVH Equipment beland?
Kjel: “Ik was beroepsmilitair in Leopoldsburg maar wou dichter bij huis komen werken. Ik had in het leger met vrachtwagens leren rijden en liet mijn militair rijbewijs omzetten naar een burgerrijbewijs. Zo ben ik er ingerold. Begin 2017 ben ik hier als zelfstandige gestart.”

Rik: “Toen Kjel een jaar of 15 was, reed hij in de vakantie geregeld met mij mee. Ik vroeg hem dan wel al eens om mijn camion te verzetten of iets te laden of te lossen.” 

Kjel: “Ik heb in die tijd ook nog bij TVH een vakantiejob als koerman gedaan. Ik was het dus gewoon om met machines te werken én ik was al behoorlijk vertrouwd met het bedrijf.”

Rik, vond je het meteen een goed idee dat je zoon je collega werd bij TVH Equipment?
Rik: “Zeker, maar ik heb hem wel min of meer verplicht om eerst zijn diploma Vakbekwaamheid te behalen. Zo had hij de nodige kennis op het vlak van wetgeving, boekhouding, personeel, CAO’s en verzekeringen om een transportfirma  te kunnen leiden. Pas daarna heb ik geïnformeerd of hij bij TVH  Equipment van start kon gaan.”

Wat zouden jullie adviseren aan mensen uit andere families die overwegen om samen te werken?
Rik: “Wij zijn het grootste deel van de dag natuurlijk wel in ons eentje op pad. Maar we zien elkaar veel vaker dan vroeger en we bellen elke dag. Doordat we voor hetzelfde bedrijf werken, begrijpen we elkaar extra goed. Kjel wist ook op voorhand exact wat deze job inhield. Ik zie dus geen enkel nadeel aan het feit dat we collega’s zijn. Integendeel, onze band is er alleen maar nog sterker door geworden.”

Kjel, wat vind jij het interessantste aan deze job?
Kjel: “Dat ik voortdurend bezig ben en de tijd echt voorbijvliegt. Ik kom altijd in een andere situatie terecht en er is veel variatie in de machines die ik mag laden en lossen. Het duurde minstens een jaar voor ik ze allemaal kende en er komen er nog voortdurend nieuwe bij.”

Is het werk zelf in de loop der jaren sterk veranderd?
Rik: “Op de weg is er veel meer controle van politie, douane en Vlabel, de Vlaamse wegeninspectie. Overal staan er ook van die kleine paaltjes om de snelheid te beperken. Er zijn gewoon veel meer regels: tonnagebeperkingen, eenrichtingsverkeer, circulatieplannen … Het maakt onze job er zeker niet makkelijker op.”

Kjel: “In steden als Brugge, Gent en Mechelen heb je een speciale vergunning nodig om binnen te mogen en moet je op bepaalde uren de omgeving van scholen vermijden. Dat wordt met camerabewaking gecontroleerd en er staan enorm hoge boetes op. In de transportsector is alles trouwens heel duur  geworden. De overheid rekent ons meer dan ooit allerlei kosten aan.”

Hoe ziet een doorsnee werkdag er voor jullie uit?
Rik: “Ik begin doorgaans om 5 uur.” Kjel: “Ik vertrek al tussen 3 en 4 uur. Gemiddeld doen we twee ritten per dag maar soms moeten we op negen verschillende 7 locaties machines leveren of ophalen. Het is echt een kunst om je camion optimaal te laden. Idealiter plaats je de bestellingen die je het eerst moet lossen achteraan. Maar tegelijk moet je de zwaardere machines  evenwichtig over je vrachtwagen spreiden. Het is vaak een enorme puzzel.” 

Rik: “Zeker voor een startende vrachtwagenchauffeur is dat helemaal niet makkelijk.”

Zijn er nog specifieke uitdagingen verbonden aan jullie job?
Rik: “De verkeersagressie wordt er zeker niet minder op. Als ik heel even op de weg moet manoeuvreren, zijn er altijd wel een paar mensen die het nodig vinden om op te jagen en uit te dagen. Ze snappen evenmin dat we nu eenmaal trager rijden dan auto’s. En als we op een drukke plek moeten lossen, staan we altijd wel voor iemand in de weg.”

Kjel: “In de grote steden moet je zelfs ’s nachts heel erg op je hoede zijn. In Gent sprongen er eens een paar dronken studenten op mijn aanhangwagen, dat was zeker niet zonder gevaar. Maar ik moest ook al in the middle of nowhere in een bos gaan lossen, in het pikdonker. We maken echt van alles mee.”

Rik: “Twee blaffende honden op een boerderij, dat is zowat het akeligste dat ik al ben tegengekomen. Toen durfde ik toch niet uit mijn vrachtwagen te komen.” 

Kjel, heeft je vader jou bepaalde zaken geleerd?
Kjel: “Vooral hoe ik efficiënter kon werken. Hij heeft mij bijvoorbeeld getoond hoe ik de machines kan vastmaken of loskoppelen, zonder nodeloos veel tijd en energie te verspillen. In het begin durfde ik ook wel eens achteloos een klein straatje in te rijden. Ik heb leren inzien dat het soms beter is om eerst te voet op verkenning te gaan; Want het is niet altijd evident om achteruit te rijden.”

Rik: “We moeten er in de eerste plaats voor zorgen dat onze leveringen op tijd bij de klanten zijn. Vooral ‘s ochtends komt daar vaak behoorlijk veel stress bij kijken.”

En Rik, heeft Kjel jou al iets bijgebracht?
Rik: “Tegenwoordig werken we niet langer met leveringsbonnen maar registreren we alles met een app in onze telefoon. Ik ben daar eerlijk gezegd geen held in. Het gebeurt wel eens dat ik naar Kjel moet bellen om mij uit de nood te helpen.”

Als chauffeur hebben jullie vaak een persoonlijk contact met de klant. Hoe slagen jullie erin om een positieve indruk na te laten?
Rik: “Wij zijn inderdaad zo’n beetje het visitekaartje van het bedrijf. Ik vind het heel belangrijk om met de klant een kort babbeltje te kunnen slaan. Ik rij meestal in de omgeving van Waregem en ken hier intussen enorm veel mensen.”

Kjel: “Als ik merk dat ik een beetje achterlig op het schema, probeer ik de klant altijd tijdig te verwittigen. Is hij zelf niet aanwezig, dan laat ik weten waar ik de machine heb achtergelaten. Vaak moet ik ook uitleggen hoe je het toestel moet opladen of bedienen. En soms belt een klant naar mij als hij een bepaald probleem ondervindt. Dat maakt allemaal deel uit van de job.”

Tot slot: zijn jullie ook in jullie vrije tijd bezig met mechaniek?
Kjel: “Ik heb vorig jaar voor mezelf en voor mijn zoon van 7 een crossmotor gekocht. Sindsdien gaan we geregeld trainen, in een veld in Komen-Waasten.”

Rik: “Ik was daar eerst wat tegen omdat ik ooit een zwaar motorongeval heb gehad. Maar vroeger was ik dus ook een serieuze motorliefhebber.”

En zo blijkt nog maar eens hoeveel jullie gemeen hebben. Hartelijk dank voor dit interview!